اندیکاتورهای تاخیردار (Lagging Indicators) از داده های قیمتی گذشته برای ارائه‌ی سیگنال های ورود و خروج از معامله استفاده می‌کنند.
این در حالی است که اندیکاتورهای پیشرو (Leading Indicators) با استفاده از داده های گذشته، نشانه‌هایی از قیمت آینده ارائه می‌کنند.
زمانی که صحبت از مقایسه اندیکاتورهای پیشرو و تاخیردار می‌شود، پس از بررسی مزایا و محدودیت های هر کدام، نهایتا انتخاب مذکور به اولویت های شما بستگی دارد.
در هنگام استفاده از اندیکاتورهای تاخیردار معامله گران می‌توانند یک حرکت در بازار را قبل از تایید اندیکاتور مشاهده کنند.
این به معنای آن است که معامله گر می‌تواند در ابتدای حرکت بازار، فرصت سودآوری از چند پیپ را از دست بدهد.
اما بسیاری این اتفاق را به منظور تایید حرکت بازار توسط اندیکاتور ضروری می‌دانند. برخی دیگر نیز این را یک فرصت از دست رفته می‌دانند چون از ابتدا وارد بازار نشده‌اند.
اندیکاتور تاخیردار رایج شامل این موارد می‌شود: میانگین متحرک همگرا واگرا (MACD)، میانگین متحرک های ساده (SMA)، اسیلاتور تصادفی و شاخص قدرت نسبی (RSI).
از طرف دیگر اندیکاتورهای پیشرو به معامله گران اجازه می‌دهند که از حرکات قیمتی احتمالی در آینده مطلع شوند و در صورت پیش‌بینی صحیح در ابتدای حرکت بازار وارد معامله شوند.
نکته منفی اندیکاتور پیشرو این است که معامله گران قبل از رخداد حرکت موردنظر انتظار آن را دارند و بر اساسش برنامه‌ریزی می‌کنند در حالی که ممکن است برخلاف پیش‌بینی بازار در خلاف جهت حرکت کند.
در نتیجه در این شرایط مواجه با سطوح شکست اشتباه یا علائم یک تغییر جهت ترند که در نهایت به یک حرکت اصلاحی جزئی تبدیل می‌شود، چندان نادر نیست.
از اندیکاتورهای پیشروی رایج و شناخته شده در بازار معاملاتی می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
حرکات اصلاحی فیبوناچی (Fibonacci Retracements)، کانال های دونچیان، سطوح مقاومت و حمایت و احساسات بازار.
در نهایت باید اشاره کنیم که ممکن است به دلیل ارائه‌ی سیگنال های سریع و در واقع پیش‌بینی قیمت آینده توسط اندیکاتورهای پیشرو، ممکن است فرض کنید که این اندیکاتورها نسبت به اندیکاتورهای تاخیردار برتر هستند.
این در حالی است که هر دو نوع اندیکاتور کاربردهای خود را دارند و بهتر از هر دو مورد در شرایط مناسب خود بهره بگیرید.
